Wielkość systemów PV, mierzona ich maksymalną mocą, jest jednym z podstawowych kryteriów, wg których klasyfikujemy rodzaje systemów fotowoltaicznych. Zakresy mocy określają wielkość instalacji, warunki jej przyłączenia do sieci energetycznej i, co za tym idzie, wymogi formalno prawne przy jej budowie, eksploatacji oraz rozliczeniach. Mówimy tu praktycznie wyłącznie o elektrowniach PV przyłączonych do sieci energetycznej (on-grid). Obecnie instalacje fotowoltaiczne można podzielić na:
-
Mikroinstalacje – elektrownie do mocy 40kW. Instalacje dedykowane dla indywidualnych użytkowników i przyłączane do sieci energetycznej niskiego napięcia – takiego jakie mamy w domach i mieszkaniach. Sposób projektowania, wykonania i przyłączenia ma być maksymalnie uproszczony tak, żeby “każdy Kowalski” mógł uruchomić taką instalację i stać się prosumentem, a więc kimś, kto sam konsumuje energię, ale również ją produkuje. Instalacje PV wykonuje się na dachach budynków lub na gruncie. W założeniach każdy prosument będzie miał możliwość uzyskiwana przychodów za energię, którą jego instalacja odda do sieci. Możliwa jest np. odpłatność za energię oddawaną do sieci w formie stałej taryfy za kWh, gwarantowanej na określony czas. Nazywane jest to skrótem FIT (ang. feed-in-tariff). Innym wariantem może być rozliczenie w zadanym okresie (np. pół roku) z wartości netto energii pochodzącej z różnicy pomiędzy energią pobraną z sieci na własny użytek, a energią oddaną do sieci. To tzw. net-metering.
-
Małe instalacje PV – w zakresie mocy od 40kW do 100kW. To elektrownie zarówno dachowe, jak i naziemne. Dedykowane dla większych gospodarstw lub zakładów przemysłowych. Uruchomienie takich instalacji wiąże się z większymi wymaganiami formalnymi – np. inwestor musi prowadzić działalność gospodarczą. Podobnie jak przy mikroinstalacjach, sposób rozliczeń za energię oddaną do sieci też ma bazować na FIT.
-
Farmy słoneczne o mocy powyżej 100kW. Instalacje na gruncie i przy większych mocach przyłączane do sieci energetycznych wyższych napięć – powyżej 1kV. Tu jest najwięcej wymagań formalnych, w tym np. ujecie inwestycji w planie zagospodarowania przestrzennego i uzgodnienia środowiskowe. Inny jest też sposób wyceny rozliczeń za energię oddawaną do sieci. Są to albo tzw. certyfikaty energetyczne (zielone certyfikaty) albo taryfy FIT uzyskiwane w drodze aukcji. Zielone certyfikaty to papiery, które są przydzielane w zamian za oddaną energię i którymi można handlować na rynku wtórnym, więc ich realna cena się zmienia. To stanowi istotny element ryzyka w elektrowniach dużej mocy. Alternatywny system aukcyjny polega na swego rodzaju konkursach, gdzie wygrywa inwestor, który zadeklaruje najmniejszą cenę, po jakiej jest gotów sprzedawać energię.
Trzeba zaznaczyć, że kluczowym warunkiem uruchomienia instalacji typu on-grid jest przyłączenie jej do sieci energetycznej. Zakład Energetyczny, który będzie w tym przypadku odbiorcą naszej energii PV, musi mieć odpowiednie warunki techniczne i przyłączenie instalacji PV możliwe jest po spełnieniu określonych wymogów technicznych i formalnych. Więcej o tym jest w temacie poświęconym etapom realizacji elektrowni PV.
